Colin Beavan wou eens over iets anders schijven dan geschiedenis. Hij wou over de klimaatverandering schrijven. Maar zijn uitgever wil dan wel een originele invalshoek want “mensen kopen geen boek waarin hen wordt verteld hoe fout ze bezig zijn”. En dus start Colin zonder veel nadenken met zijn “No Impact Man” experiment: een jaar lang klimaatneutraal leven met zijn gezin in New York. Hij weet niet waaraan hij begint en dat is maar goed ook… Een humoristisch relaas van iemand die aan den lijve ondervindt hoe moeilijk het is om in deze afvalverslindende en tot-consumeren-aanzettende maatschappij milieubewust te leven.
wat hebben we geleerd vandaag?
- Dat er sinds 2006 gelukkig al heel wat veranderd is. Er zijn best wat dilemma’s en beperkingen waar Colin mee te maken krijgt, die je vandaag de dag veel minder tegenkomt. Ik denk maar aan herbruikbare winkeltasjes, korting bij je Starbucks als je je eigen beker meebrengt, bulkproducten kopen in je eigen verpakking,… Het is me echt opgevallen hoe veel mensen de laatste tijd met een herbruikbare waterfles rondlopen, hoera!
- Dat consumeren maar een heel tijdelijke rush geeft (ok, dat wisten we eigenlijk al) en dat iedereen altijd wel nog iets meer of beter wil. Het is dus een never ending story. Geluk ligt in het erkennen dat je genoeg hebt, dat je tevreden kan zijn met wat je hebt en waar je bent. Echt geluk is dus eigenlijk vanzelf al goed voor het milieu!
De man die weet dat genoeg genoeg is, zal altijd genoeg hebben
- Je mag niet het gevoel hebben dat je jezelf dingen ontzegt omdat je de zaken anders wil aanpakken. Integendeel: je zal nieuwe dingen ontdekken die je verrijken. Milieubewust zijn gaat niet om minder gebruiken, maar om meer zijn. Het gaat om mensen en de visie over een beter leven – voor mensen. Ook deze wist ik eigenlijk al, want met de fiets naar het station of om boodschappen is eigenlijk een waar plezier! Alleen heb ik dringend een nieuwe (transport)fiets nodig waarmee ik mét dochter onze berg op kan, want met de mountainbike van Het Lief (waar nu het zitje op zit) lukt het mij niet om in werkkleren (lees: rokje of kleedje) op de fiets te geraken zonder ongewild het entertainment van de dag te zijn.
- Dat een dissectie van je eigen vuilnis kan resulteren in veel levensbeschouwelijke vragen
- Dat 98.5% van de grondstoffen verloren gaat in het productieproces én dat 80% van de eigenlijke eindproducten maar gemaakt is om 1x te gebruiken. *Slik*
- Enjoy the little things, zoals natgeregend worden. Deze paste ik (onvoorzien) al meteen toe op de dag dat ik die passage las. Want die avond trok er een zwaar onweer over. Ik moest even een stuk te voet om een toegangsticket voor een voetbalscout te gaan halen, de arme man was net aan zijn knie geopereerd. Dus ik op mijn hakken en in mijn lange rok naar de parking wat verderop. En toen begon het te regenen. Hard te regenen. In de heenweg kreeg ik nog een onverwachte lift, de terugweg was weer te voet terwijl de hemel naar beneden viel. Warme regen. Tot op mijn vel. Mijn rok plakte aan mijn benen. Het ticket in mijn hand werd een natte vod. Maar stiekem? Stiekem vond ik heb wel leuk en wou ik niet eens gaan schuilen. Al was ik wel blij om 2uur later droge kleren te kunnen aandoen 🙂
- Een eco-ritme is een gelukkig ritme, met ruimte voor ontspanning en een perfect excuus om je weekends en avonden niet vol te proppen. Ik hou van minder volle weekends, van spontaan genieten. Spijtig genoeg denkt niet iedereen in mijn leven daar hetzelfde over…
- Dat sommige zaken prima gedeeld kunnen worden. Heeft echt iedereen in de straat zijn eigen grasmachine nodig? Zijn eigen heggenschaar? Wij komen goed overeen met onze buren. Onze aanhangwagen wordt hier regelmatig door anderen gebruikt. Ritjes met groenafval naar het containerpark zijn meestal een burengebeuren (mét volle remorque). De buren leenden al onze waterpomp, wij dan weer hun heggenschaar. We kloppen regelmatig bij elkaar aan voor niet-alledaags gerief en dat werkt prima. Spaart je een hoop kosten uit ook!
- Een vooraanstaand Brits econoom berekende dat het voorkomen van een klimaatramp ons zowat 1% van het gezamenlijk bruto nationaal product van de ganse wereld. De kosten die de klimaatramp met zich zouden meebrengen als we niets doen, wordt geschat op ongeveer 20% van datzelfde gezamenlijk bruto nationaal product. En zo logisch als de keuze lijkt, zo moeilijk is ze voor politici die zich alleen bekommeren om de periode tot de volgende verkiezingen.
- Als we met z’n alles ‘gewoon proberen’ om iets te veranderen, zal het vroeg of laat wel lukken. Je moet je niet afvragen of jij diegene bent die het verschil kan maken.
Vraag jezelf of je het type bent dat wil proberen
- Bij verandering komen eerst de groeistuipen, dan de groei. En die is in deze zaak niet de technologische groei. De wereld wordt niet beter van de laatste nieuwe smart phone. Die knappe koppen zouden zich eigenlijk beter inzetten om een manier te vinden om iedereen te wereld toegang te geven tot drinkbaar water.
Groene pumps 